دو قدم مانده به ناامیدی خدا می رقصاند تمام دنیا را به ساز عاشقانه هایت

این روزها خیلی از درون شادم. مسائلی که از قبل داشتم همچنان باقی هستند ولی شادم. اسمش رو نمی شه "سرخوشی بی جا" گذاشت چون همچنان به مسائلم فکر می کنم و برای حلشون تلاش می کنم. بیشتر اسمش "رضایت از خود" است. سعی می کنم با وجود مسائلم، شرایطم را دوست داشته باشم و تونستم که دوست داشته باشم. همین باعث شده شاد باشم و نیرو و تلاش دوچندانی برای حل مسائلم پیدا کنم. در آستانه 35 سالگی هستم. کمتر از 2 ماه دیگه 35 سالم تموم می شه. من همیشه از ازدواج مناسب استقبال می کنم ... در هر سنی. اما همیشه دوست داشتم تا قبل از 35 سالگی ازدواج کنم و یک دختر یا پسر داشته باشم. حالا به هر دلیلی تا حالا که نشده. شاید به امید خدا بشه. شاید هم هیچ وقت نشه. ولی الان از یک موضوعی خیلی خوشحالم. یه مدتیه باور این که شاید ازدواج نکنم و مادر نشم، برام خیلی راحت شده. از وقوع چنین رخدادی در زندگیم نمی ترسم و شوکه نمی شم. حرفهای خاله زنکی فامیل و دوست و آشنا برام بی اهمیت شده. خیلی خوشحالم که در عین مجردی دارم از زندگی لذت می برم. خودم نمی دونم چطور به این مرحله رسیدم. انگار معجزه شده! آذر ماه دوباره نوبت دکتر دارم برای همون موضوع. قرصم داره کم می شه. الان نسبت به سابق یک قرص کمتر می خورم. قرار هم هست به جای 2 نوع، یک نوع بشه و این برای من خیلی خوبه. احتمالا تا آخر همین امسال می رسه به 2 تا دال در روز و دیگه ثابت می شه. این یعنی اوضاع خیلی بیسته. گاهی فکر می کنم چه قدر من همه اینها را راحت قبول کردم! به خصوص این یکی رو. حالا باز به خاطر ازدواج قبلا غصه می خوردم. اما یادم نمی یاد هیچ وقت به خاطر این یکی غصه خورده باشم. اصلا چه بهتر! برنامه های خوبی در پیش داریم. برادرها از رفتن به تهران منصرف شدند. قراره با هم یک آزمایشگاه تأسیس کنند. قراره بعد از تأسیس تا اطلاع ثانوی با برادرام کار کنم، هر چند چندان با رشته تحصیلیم همخوانی نداره ولی خوب حداقل از بابت سلامت و امنیت محل کار مشکلی ندارم. اون جا قراره پذیرش، ویرایش جمله بندی پاسخهای آزمایشها (آخه قراره به انگلیسی باشه)، تایپ پاسخها و انجام امور اداری آزمایشگاه را انجام بدم. در ضمن دارم برای آزمون فوق لیسانس در اردیبهشت آماده می شم. رشته فوق الانم متفاوت با رشته لیسانسمه که به خاطر کار لیدر تورم این فوق را گرفتم. می تونستم برای دکترای رشته فوق الانم هم بخونم ولی دیدم رشته لیسانسم را هم بیشتر دوست دارم ادامه بدم و هم این که فرصتهای بیشتری در اختیارم می گذاره. من همین الان هم بیشتر با رشته لیسانسم مشغولم. ثبت نام لاتاری هم که تموم شد. یکی از دوستان خواست که اسم خودش و خواهراش را براشون بنویسم. می گفت هر سال کافی نت می نویسیم و برنده نمی شیم. تو دقتت زیاده برامون بنویس. ولی اسم خودم را ننوشتم. من زندگی در خارج از کشور به شرط برنامه ریزی حساب شده را دوست دارم ولی هیچ وقت دوست ندارم تک و تنها از ایران برم. راستی آقای ترامپ هم مبارکش باشه. شخصاً کلینتون را بیشتر می پسندیدم.

کارَت نباشد،
اگر رسم ،رسم فراموشیست
اگر می آیند،
می مانند،
و روزی ناگهان بی هیچ دست خطی می روند …
کارت نباشد ،
تو ، خودت باش !
با تمام مهربانی هایت
تو، خودت باش!
با چشمانی ،که باور کن خدا هم از خلقتشان حیران است!
تو بمان و باور کن
دو قدم مانده به نا امیدی
" خدا " می رقصاند
تمام دنیا را
به ساز عاشقانه هایت
تنها خودت باش و زیبا بمان
و بگذار با دیدنت هر رهگذر نا امیدی لبخندی بزند
رو به آسمان و زیر لب بگوید:
هنوز هم می شود از نو شروع کرد …!!!

عادل دانتیسم