تنهایی بد دردیه

این روزا اوضاعمون خیلی به هم ریخته است. یعنی خوشحالیم ها اما یه تصمیمهای جدیدی داریم می گیریم. برادر کوچیک قراره استادیار یکی از دانشگاههای سراسری تهران بشه. برادر کوچیک عاشق تدریسه. مراحل آخر کارش مونده. فکر کنم کارش درست بشه. به دنبال برادر کوچیک برادر بزرگ هم تصمیم گرفته با خانواده اش بره تهران و اون جا مطب بزنه. کلاً برادرا می خوان برن تهران. تصمیم جدیه ولی همین فردا قرار نیست انجام بشه. زمان می بره. اصفهان دیگه فقط من می مونم و بابا و مامان. این چند روز خیلی فکر کردم. فکر کنم اگه اونا برن تهران، برای ما یعنی به خصوص من هم بهتر باشه بیایم تهران. منظورم اینه که حتی اگه بابا و مامان هم اصفهان بمونند، بهتره من هم آروم آروم بیام تهران. راستش ازدواج کردن من که رو هواست. بنابراین در آینده بهتره من جایی زندگی کنم که داداشام هستن. کارم چی ولی؟ محل کارم را خیلی دوست دارم. یعنی می تونم در تهران ایده ای را که داشتم، عملی کنم؟ این قدر تعداد دارالترجمه های تهران زیاده که وقتی می ری سر سایت اداره مترجمان رسمی، تو فهرست دارالترجمه های کشور تعداد دارالترجمه های تهران نزدیک به تعداد کل دارالترجمه های سایر شهرهاست. حتماً رقابتشون هم خیلی زیاده. فکر کنم رو اطراف تهران بیشتر بشه حساب کرد. اصلاً نمی شه من همین جا اصفهان بمونم و آروم آروم مستقل از بابا و مامان بشم؟ داداشمم تهران باشن؟ تنهایی درد بدیه.